Het verhaal van Annemieke

Voor Daan was het erg wennen dat hij 'kind' mocht zijn

Annemieke (pleegmoeder van Daan, 8 jaar): "Natuurlijk had ik me goed voorbereid op het pleegouderschap. Vier avonden lang ben je bezig met verschillende thema’s rondom Pleegzorg. Maar toch, als het telefoontje komt, dan schrik je ontzettend. Wat komt het dan ineens dichtbij!

Toen we een half jaar ingeschreven stonden werden we gebeld over Daan. Daan was 8 jaar oud en woonde sinds ongeveer een jaar bij zijn opa en oma. Zijn ouders waren beide verslaafd en konden niet voor hem zorgen. De opa en oma waren al jaren zeer nauw betrokken bij Daan en zijn broertje. Uiteindelijk werd het broertje van Daan opgenomen in een pleeggezin en kozen ze ervoor om Daan zelf in huis te nemen. Opa’s gezondheid ging echter snel achteruit en het werd oma allemaal teveel. Ze zijn gek op Daan, willen het allerbeste voor hem, maar kunnen niet meer zelf voor hem zorgen. We worden gebeld door Pleegzorg en gevraagd of we voor langere tijd voor Daan willen zorgen. Ja, dat willen we!

Daan is druk en beweeglijk, erg enthousiast, maar ook vooral heel lief. Hij heeft veel aandacht nodig. Hij is veel alleen geweest, heeft altijd voor zichzelf moeten zorgen. Dit maakt dat hij in eerste instantie alles zelf regelde. Dit deed hij bij ons thuis ook. Hij dekte de tafel, maar lette ook goed op alle anderen. Dit was soms lastig voor onze eigen kinderen. Voor Daan was het erg wennen dat hij ‘kind’ mocht zijn. Hij was niet gewend dat anderen voor hem zorgden.
Nu, inmiddels 5 maanden later, zien wij dat hij langzamerhand gaat genieten van de extra aandacht die hij krijgt. Hij hoeft niet meer zo goed op te letten, dat doen wij voor hem. Ook merken we dat hij soms kan genieten van het op schoot zitten. Dit zijn echt bijzondere momenten in ons gezin. Soms stuur ik zijn opa en oma tussendoor even een foto. Ze zien dan dat hij lekker aan het spelen is. Dit stelt hen gerust."

"Ik word iedere avond voorgelezen, dat is echt heel tof."

Daan (8 jaar): "Ik voelde dat ik niet lang meer bij mijn opa en oma kon blijven. Ik heb eerst heel erg hard gehuild, maar wilde niet dat opa en oma dit zouden zien. Voor hen was het ook verdrietig dat opa in een rolstoel kwam.
Toen ik voor de eerste keer in het pleeggezin kwam, vond ik dit heel spannend. Ik was een beetje bang dat de kinderen die er woonden me stom zouden vinden. Gelukkig houdt Jeroen, de zoon van Annemiek en Ludo, erg van lego spelen. Ik vind dat ook leuk.
Ik moest wel wennen hoor. In het begin had ik het gevoel dat er de hele tijd op me gelet werd. “heb je je tanden al gepoetst? “vroeg Annemieke me iedere avond . Dit was ik niet gewend. Ook vond ik het eerst heel gek om niets te doen. Thuis, bij mijn ouders, moest ik altijd goed opletten. Soms kookte ik noodles voor mezelf of een cup a soup. Hier, in dit gezin, mag ik nog niet zelf water koken. Dit vinden ze te gevaarlijk.
Maar, ik word wel iedere avond voorgelezen, dat is echt heel tof. Ook mag ik soms mee op de kraanwagen met mijn pleegvader. Ook dat vind ik leuk. Gelukkig zie ik mijn opa en oma vaak. Zij vinden het ook leuk om mij te zien. En ik mag elke week met m’n ouders bellen. Soms, als ik ze niet kan bereiken bijvoorbeeld, dan ben ik ongerust. Ik kan dan niet slapen. Annemiek komt dan soms even op de rand van mijn bed zitten. Zij stelt mij dan gerust."